Kwetsbaar durven zijn

De reis die we samen maken, is het ruilen van duisternis voor licht, van onwetendheid voor begrip.

Wat je begrijpt, jaagt geen angst aan. Slechts in duisternis en onwetendheid nam ik het angstaanjagende waar. En deinsde ik ervoor terug nog dieper de duisternis in. En toch kan alleen het verborgene schrik aanjagen, niet om wat het is, maar vanwege zijn verborgenheid. Het verhulde boezemt angst in, omdat ik de betekenis ervan niet begrijp. Deed ik dat wel, dan zou het duidelijk zijn, en ben ik niet langer in het duister gehuld. Niets heeft verborgen waarde, want wat verborgen is kan niet met andere worden gedeeld, en dus is de waarde ervan onbekend. Het verborgene wordt apart gehouden, maar waarde ligt steeds in wat gezamenlijk wordt gewaardeerd. Wat verheimelijkt is kan niet worden liefgehad, en moet dus wel worden gevreesd. Vals zelf in actie!

Concreet betekent dit, toen ik mij hiervan bewust werd, dat ik de dingen zie vanuit het standpunt van het ego van afscheiding en aanval. Mijn gebruikelijke (lees egoïstische) reactie, wanneer ik in mijn denkgeest negatieve gedachten ontdek zoals boosheid, jaloezie, zelfmedelijden en wanhoop, is deze te verbergen en te veroordelen – mits ik mij er niet zo volledig mee geïdentificeerd heb dat ik er blind voor ben geworden. Die momenten waren er ook en werd ik bevangen door paniek. Omdat ik mij schaam voor dergelijke gedachten probeer ik ze onder het tapijt te vegen, en net te doen alsof ze er niet zijn. Daarmee zijn ze niet verdwenen, ze gaan alleen maar ondergronds.

Ik spreek eigenlijk twee talen tegelijk, die van angst en die van liefde, wat onherroepelijk tot gevolg heeft dat ik niet te volgen ben.

Het verbergen van onaangename gedachten is ontkenning en dit leidt rechtstreeks tot projectie: ik zie anderen mijn verborgen gedachten in praktijk brengen = overdracht van energie. Dat is wat er gebeurt wanneer ik verstoord raak en mijn vrede verlies door de vergissingen van anderen. Wanneer ik geen poging meer doe om mijn ego te verbergen, bereid ben het naar het licht te brengen waarin het kan verdwijnen, dan is er ruimte voor mijn ware identiteit I AM. Aanval zal steeds voor liefde zwichten als die naar liefde wordt gebracht, en niet voor haar verborgen wordt. Wat van de liefde weggehouden wordt, kan niet delen in haar genezende kracht, want het werd afgezonderd en in het duister bewaard. De schildwachten der duisternis bewaken het angstvallig en ik, die deze bewakers van illusies uit het niets heb gemaakt, was bang voor hen. Het is de angst voor de angst. Door de bewakers aan te kijken zie ik hun vreemde ideeën over veiligheid, ik heb hen steeds de macht gegeven uit een schijnveiligheid. Zij zijn veilig nog onveilig. Zij beschermen niet en vallen ook niet aan. Zij doen helemaal niets, want ze zijn helemaal niets. Bij hen vond ik alleen angst, wat ze verborgen hielden leek zo angstaanjagend, en nu ik hen in de ogen heb gekeken zie ik dat zij een belichaming zijn van mijn eigen aannames en overtuigingen. De angst voor afwijzing die ik achter hun wapenschilden vond is niets anders dan een aangenomen waarneming gezien met mijn kinderogen. Deze aanname werd mijn overtuiging dat ik niet goed genoeg ben, dat ik het niet waard ben om van te houden en mijn projecties hielden dit in stand. En de pijn die dit met zich meebracht hield ik angstvallig verborgen. Ik zie nu dat ik onschuldig ben.

Schuld wordt door het licht van schuldeloosheid weggeschenen, want wanneer ze bij elkaar worden gebracht, moet de waarheid van het een de onwaarheid van zijn tegendeel wel oplossen. Schuld en schuldeloosheid kunnen niet naast elkaar bestaan, ik kan ze niet beide vasthouden. Al wat ik gedaan heb door ze van elkaar weg te houden, is hun betekenis kwijtraken door ze met elkaar te verwarren. En zo kon ik niet beseffen dat er maar een betekenis heeft. Het andere is volstrekt onwaar. Dissociatie is een verwrongen denkproces, waarbij twee geloofssystemen, die niet naast elkaar kunnen bestaan, beide in stand worden gehouden. Als ze samen worden gebracht, wordt het onmogelijk ze beide samen te aanvaarden. Maar wordt het ene voor het andere in duisternis verborgen gehouden, dan lijkt hun gescheidenheid beide in leven te houden, gelijkwaardig in hun werkelijkheid. Hun samengaan wordt aldus een bron van angst, want als ze samenkomen, moet aanvaarding aan een ervan worden onttrokken. Je kunt ze niet allebei hebben, want elk ontkent het andere. Los van elkaar wordt dit feit uit het oog verloren, want elk kan op een afzonderlijke plaats met een vast geloof bestaan. Tegendelen moeten dus worden samengebracht, en niet gescheiden gehouden. Hun scheiding bestaat immers alleen in mijn gedachten en ze worden door vereniging verzoend. In deze vereniging zal alles wat niet werkelijk is verdwijnen, want waarheid is vereniging. Zoals duisternis in het licht verdwijnt, zo vervaagt onwetendheid wanneer kennis daagt. Waarneming is het middel waarmee onwetendheid naar kennis wordt gebracht. Ik heb mijn ogenschijnlijke angst waargenomen en naar kennis gebracht. Ik stap vanuit het duister in het licht. Heel bevrijdend kan ik je vertellen.

Lieve Lichtdragers, De zoektocht naar waarheid is niets anders dan eerlijk opsporen wat de waarheid in de weg staat. De waarheid is. Ze kan niet verloren gaan, noch gezocht of gevonden worden. Ze is overal waar ik ben, waar jij bent, omdat ze in mij is, in jou is, in iedereen is. Toch kan ze herkend of niet herkend worden, waar of onwaar voor je zijn. Als ik haar verberg, wordt ze voor mij onwerkelijk, doordat ik het verborgen en met angst omgeven heb. Onder elke hoeksteen van angst waarop ik mijn waanzinnige aannames heb opgetrokken, ligt de waarheid verborgen. Toch kon ik het niet weten, want door de waarheid te verbergen in angst zag ik geen reden te geloven dat hoe meer ik naar mijn angst keek, des te minder ik die zag. Dit veroorzaakte ook de paniek in mij. De angst is nu geweken omdat ik de waarheid op dezelfde plaats kan zien. Het licht kon het duister niet binnendringen omdat ik het duister geloofde en bang was los te laten. Waarheid vecht niet tegen onwetendheid en liefde valt angst niet aan. Wat geen bescherming nodig heeft verdedigt zichzelf niet. Verdediging is van mijn makelij.

En wat ik verborgen hield kon ik jullie niet laten zien, ik geef jullie nu mijn waarheid. Wat tevens voor mij de uitnodiging is om mij meer te verbinden. Alleen kan ik niet zien, door de waarneming met jullie te delen, leer ik wat ik zie herkennen. Het is de erkenning dat niets van wat ik zie op zichzelf iets betekent. Samen kijken toont dat alle betekenis, met inbegrip van die van jullie, niet voortvloeit uit dubbelzien, maar uit het zachte versmelten van alles in een betekenis. Waarvoor mijn oprechte dank!

Liefs Dorien

Wil je samen kijken? Neem contact met me op door op de button te drukken.