We zijn op reis, onderweg. Je vraagt je misschien af waar je naar onderweg bent, of misschien heb je met je hoofd een route uitgestippeld met een doel voor ogen? Herken je dan dat wanneer je een gesteld doel hebt bereikt, dat het nooit opleverde wat je ervan verwachtte?

Ik geef je een voorbeeld; ik studeerde op latere leeftijd af, een HBO studie van 4 jaar die ik in 3 jaar heb gehaald en ik studeerde op 1 punt na Cumlaude af. Ik gaf een fantastisch slotbetoog voor alle leerlingen, verwanten en de opleiders. Dacht je dat ik blij was? Dat ik het kon voelen? Welnee, ik was niet Cumlaude afgestudeerd, dit voedde mijn gevoel van “Ik ben niet goed genoeg”. Overigens was ik mij dat toen nog niet bewust. En bij het gevoel van niet goed genoeg zijn wil ik even met je stilstaan.

Spreid je vleugels

Je niet goed genoeg voelen, niet mee mogen spelen, je buitengesloten voelen, je best doen om erbij te horen, je zo aanpassen dat je het waard bent om geliefd te worden…

Ik kan mij voorstellen dat jij voor hetzelfde thema je eigen woorden hebt gevonden. Wat zijn jouw woorden voor dit thema? Schrijf ze eens op. Ik gebruik veelal de woorden: Angst voor liefdesverlies.

Deze angst is diep in mij geworteld geraakt. Niet bewust, ergens als kind heb ik een aanname gedaan dat ik niet goed genoeg was en ben ik mij op een manier gaan aanpassen dat ik het wel verdiende om liefde te ontvangen. Het was voor mij dus niet vanzelfsprekend dat ik onvoorwaardelijk geliefd werd. Er werden voorwaarden aan mij gesteld, eer dat ik liefde mocht ontvangen. Ik wil hierbij opmerken dat alle betrokkenen het naar beste kunnen gedaan hebben. Wanneer jezelf niet bewust bent van eigen patronen, coping, mechanismen, dan doe je wat je doet. Pas bij bewustwording ontstaat keuzevrijheid.

Dus ik ben mij gaan aanpassen, gaan aanvoelen wat ik dacht dat de belangrijke ander nodig had en daarin gaan voorzien, hierbij ging ik weg bij mijzelf en wat ik nodig had. Blijkbaar ben ik daar heel goed in geworden, want het aangepaste gedrag dat ik liet zien heeft mij voldoende opgeleverd om het te blijven doen. We laten namelijk enkel gedrag zien als het ons iets oplevert. En vandaag ben ik erachter gekomen dat mijn coping, mijn vervormingen, manieren om te overleven niet meer werken. I made it 2 the other side!

In interactie met een ander worden eigen processen zichtbaar

Wat ik hierbij wil opmerken, dat dit inzicht kwam door mij te verbinden met iemand anders. Hierdoor werd er gereflecteerd op mijn gedrag / eigen proces, anders blijf ik ook alleen maar in mijn eigen leuke hoofd zitten. Dus in de interactie met de ander worden eigen processen zichtbaar. En wat zich liet zien; de ander in mijn verhaal is een potentiële liefde, dat is spannend, ik merkte dat ik zoveel als mogelijk informatie probeerde te verzamelen en ik onthield alles scherp. Tegelijkertijd deed ik allerlei aannames, was ik zaken aan het invullen, om de situatie zo goed mogelijk te begrijpen. Je leest dat ik er ondertussen mijn eigen kleur aan gaf, was mij dat niet bewust, totdat ik letterlijk vroeg wat ik moest nalaten zodat de ander zich niet geforceerd zou voelen. En hierop kwam de mooiste uitnodiging die ik ooit van een lief heb mogen ontvangen:

Jij mag alles doen lieve schat want dat ben jij… Je niet veranderen… niets aanpassen of doen of laten omdat ik anders ben… ik wil jou om wie je bent ik wil jou puur… zoals je bent… geen aangepaste versie maar Dorien…. Wat je kan doen is geen verwachtingen hebben en invullingen als ik niet zo ben als jij… mij ook zien voor wie ik ben en wie niet… maar dit niet linken aan jezelf of interpretaties maken… Toets het af, ik kan dan kort weerleggen of niet en kunnen we verder op onze tocht.

En dat laatste, verwachtingen, invullen, interpretaties laat dat nou net mijn coping zijn, ontstaan uit aannames die vervormingen zijn geworden. Deze strategieën maken dat ik mij bedrukt voel, bij mezelf weg ga, mij grenzeloos maken, doen forceren, mij eenzaam laten voelen, buitengesloten, op een bepaalde manier manipuleren om iedere afwijzing maar voor te zijn en met een beetje mazzel leveren ze me aandacht op waardoor ik gezien word.

Ik mag mezelf gaan zien

Waar dit natuurlijk echt over gaat is dat ik mezelf mag gaan zien. Blijkbaar ziet de ander mij hartstikke goed, behalve ikzelf, omdat ik al jaren in mijn vervormingen zit te rommelen…. Dus wat voorheen opleverde, dient mij niet meer. M.a.w. Mijn coping werkt niet meer, ik ben meer in balans.

Is dit nou iets wat je herkent, wat in je resoneert, eerlijk, laat mij dan eens met je meekijken, want zoals ik schreef; we bestaan bij de reflectie van een ander.
Maak even contact dan praten we erover door.